PANATHINU MEETHE

പണത്തിനു മീതെ

 

"പണത്തിനു മീതെ പരുന്തും പറക്കില്ല"എന്ന വിഖ്യാതമായ പഴഞ്ചൊല്ല് നമുക്കേവർക്കും സുപരിചിതമാണ്...  ഇന്ന് ഞാൻ നിങ്ങളുമായി പങ്കുവക്കാൻ പോവുന്നത് പണക്കൊതിയുടെ

ചില പരിണിത ഫലങ്ങലെപ്പറ്റി ആണ്... 

 

നഗരത്തിൻറെ തിരക്കുകൾ അധികമൊന്നും അലട്ടാത്ത ശാന്ത  സുന്ദരമായ   ഒരു ഗ്രാമം.ചുറ്റും പച്ചപ്പാർന്ന  നെൽവയലുകൾ...വിളഞ്ഞു കിടക്കുന്ന കതിർമണികൾ തേടി ഒരു പറ്റം കിളികൾ...കിളികളെ പായിക്കാൻ പാടത്തെ പണിക്കാർ പടക്കം പൊട്ടിക്കുന്നു...

എങ്ങും സന്തോഷം ഉത്സാഹം...

 

പെട്ടെന്നൊരു ദിവസം പൈസക്കൊതിയരായ ചിലരുടെ ഇടപെടലുകൾ സമാധാനത്തോടെ പോയിരുന്ന അവരുടെ ജീവിതത്തെ ഉലച്ചു... സ്നേഹത്തോടെ ജീവിച്ചിരുന്ന അയൽക്കാർ തമ്മിൽ കലഹങ്ങളും ബഹളങ്ങളുമായി...  എന്തിനു വേണ്ടിയായിരുന്നു അതെല്ലാം? ഇരുവര്ക്കും അറിയാം തങ്ങൾക്കിടയിൽ യാതൊരു പ്രശനവുമില്ലെന്ന്...

ഒരു മൂന്നാമന്റെ കടന്നുകയറ്റമായിരുന്നു ഇതിനെല്ലാം  കാരണം. അയാൾ പൂർവിക സ്വത്ത്‌ കൈക്കലാക്കാൻ ചെയ്ത വിരുതായിരുന്നു അവരെ തമ്മിലടിപ്പിക്കുക എന്നത്.  പക്ഷെ ഈ കാര്യങ്ങളെല്ലാം എല്ലാവർക്കും  ബോധ്യമായത് അവരിലൊരാളുടെ  ദാരുണമായ മരണത്തിലൂടെ ആയിരുന്നു...

സത്യത്തിൽ പൂർവിക സ്വത്തിനു നമുക്കെന്ത് അവകാശം ?
നേരുപരഞ്ഞാൽ ഭൂമിയിലെ അവകാശികൾ ആരാണ് ?
നമ്മൾ സ്വയം വേദനയറിഞ്ഞ് സമ്പാദിക്കുന്നതിലേ 

 സത്യമുള്ളൂ... അതാണ് ശാശ്വതമായത്‌...
എല്ലാവരും ജനിക്കുന്നത് ശൂദ്രന്മാരായിട്ടാണ് ആരും  വരുമ്പോൾ സ്വന്തമായി ഒന്നും തന്നെ കൊണ്ടുവരുന്നില്ല ...  അവർ ചെയുന്ന കർമങ്ങളിലൂടെയാണ് പിന്നീട് ചാതുർവർണത്തിൽ ഉൾപ്പെടുന്നത്...

പേരും പ്രശസ്തിയും എല്ലാം ഈ ഭൂമിയിൽ നിന്ന് നേടി ഇവിടെത്തന്നെ ഉപേക്ഷിച്ചാണ് നമ്മളെല്ലാം പോവുന്നത്..
നൈമിഷികമായ ഈ ജീവിതത്തിൽ  സ്പർധ എന്തിന് ???എന്ത് ആണ് ഇതിൽ നിന്ന് നമുക്ക് കിട്ടുന്നത്?

ഒരുപാട് പേരുടെ കണ്ണുനീർ മാത്രം കൈമുതലാക്കി  ആ ആത്മാവ്‌ വിടപറഞ്ഞു... പണമോ സ്വത്തോ സമ്പത്തോ തന്നോടൊപ്പം കൊണ്ടുപോവാൻ ആർക്കുമാവില്ലെന്ന് തൻറെ മരണത്തിലൂടെ ചിലരെയെങ്കിലും മനസ്സിലാക്കിക്കൊടുക്കാൻ സാധിച്ചെന്ന ആശ്വാസത്തോടെ..... 

  

 

rainbow

The ‘VIBGYOR’

All of us like to see RAINBOW… We always wonder about its formation, even if we had studied it in our school days… It is formed due to the reflection of light in water droplets in the atmosphere.

I have seen them many times… But still I become fascinated on seeing them in the clean sky. Like a small child becomes happy on getting a new toy.

‘VIBGYOR’ is an unforgettable thing in my life…it means a lot to me. It gives me some sweet memories of a sweet, meaningful and un-ending relation…

I recollects those un-forgettable days when I was hearing a class on the formation of 7 colours through a prism… I remember that class,  taken by our physics teacher.

“When light passes through the prism, it undergoes refraction. Different colours in the spectrum travel in different speed, because of their difference in wavelengths. So we can see the 7 colours appearing as a RAINBOW…”

Today when I see rainbow in the sky, it makes me remember those classes and my classmates with tears in my eyes…

That was not simply a class…There were people with different behaviours… But we love each other without any expectations… They were real friends, with all purity of the word ‘FRIENDSHIP’… still they are …Those days will never come again… I have studied many things from them… studied what a friend  is, how to be a part of someone’s pain, how to behave, how to learn from others experience, how to love, share, and also how to be happy… I got some real relations from there… un-ending happiness…

Now also I am enjoying their company… with each drop of rain… with this beautiful rainbow…

the creator

The creator

The one who created this beautiful world…the nature, diversity in creatures, all are made by his architectural style…  we all believe in his extreme power, his endless grace…

One important saying is there about God

“Man proposes God disposes”   sometimes these words are very true… when we want something from depths of our heart, we work for it, we pray for it… but it doesn’t become ours..

What an ordinary man do then?? Naturally he curses God… he may say “why u did like this to me??? I always believe in you… always came to you with lots of flowers, agarbathies, tel and all… then why u didn’t give me what I asked u for..?

When we go to prayer places we can see such people… Asking thy give them wealth, to give them peace and so on…

Is God a ‘bank’ to give money???

Is he an 'energy drink' to give physical streangth???

In my opinion don’t ask him anything… he is the one who created us so he knows what we want in life… if he proposes something for us, don’t worry, it will be ours even if some external forces take action against it…

Believe without any condition… Just close your eyes and ask him to make you such an individual who can take right decision at right time without making any harm to those things which are also his mirror images…

Someone said to me about the words of 'Chanakya', and I give so much importance to those words in my life “There is no lack of belief of God in today’s people… but the missing thing is that they don’t know how to believe.”

bandhanam bandhanam tanne paaril

ബന്ധനം ബന്ധനം തന്നെ പാരിൽ 

 പ്രഭാതത്തിന്റെ വരവറിയിക്കുന്ന കളകൂജനങ്ങൾ നമ്മൾ നാട്ടിൻ പുറത്തുകാർക്ക് 

സുപരിചിതമാണ്‌... 

 

എന്നാൽ ഇരുമ്പ് കൂടിനകത്ത് കിടക്കുന്ന പഞ്ചവർണക്കിളിയെക്കുറിച്ച്,,,അതിന്റെ 

വ്യർത്ഥ ജീവിതത്തെക്കുറിച്ച്  നമ്മൾ ഓർക്കാറേയില്ല...

 

നാം പറയുന്നതെല്ലാം അതേപടി അനുകരിക്കുന്ന ഒരു കളിപ്പാട്ടം ആയിട്ടേ 

അതിനെ കാണാറുള്ളു... 

എന്തുകൊണ്ടാണ് ആ പക്ഷി നമ്മെ അനുകരിക്കുന്നത്? അനുസരിക്കുന്നത്?

ആരും ചിന്തിക്കാറില്ല... 

അതിന്‌ വിശന്നിട്ടാവുമോ ... അതോ ഭയന്നിട്ടോ ?

 

സത്യത്തിൽ അത്  വിചാരിക്കുന്നുണ്ടാവും...,,, അവർ പറയുന്നത് അനുസരിക്കുകയാണെങ്കിൽ തനിക്കും തൻറെ കൂട്ടുകാരോടൊപ്പം ഈ  സ്വതന്ത്രമായ നീലാകാശത്തെ ചുംബിച്ച് പറന്നുനടക്കാം.... ഇഷ്ടം പോലെ വേനലും മഴയും മഞ്ഞും വസന്തവും 

ആസ്വദിക്കാം ...  

 

പാവം ആ പക്ഷി അതിനറിയില്ലല്ലോ ഒരിക്കൽ അകപ്പെട്ടുപോയാൽ പിന്നീടൊരിക്കലും യജമാനന്റെ ബന്ധനത്തിൽനിന്ന് മോചനമില്ലെന്ന് ... 

എത്രയേറെ അനുകരിക്കുന്നോ അത്രയേറെ ബന്ധനം മുറുകുന്നു.... 

 

സ്നേഹം കൂടുന്നതുമൂലം യജമാനൻ സ്വർണ്ണക്കൂടുവരെ നിർമിച്ച്  കൊടുത്തേക്കാം ... പക്ഷേ അതൊന്നും ഒരിക്കലും വിശാലമായ ആകാശത്തിന്‌ പകരമാവില്ല... 

 

 

"ബന്ധുര കാഞ്ചനക്കൂട്ടിലാണെങ്കിലും ബന്ധനം ബന്ധനം തന്നെ പാരിൽ  .... "

khakki

കാക്കി 



 ചുറ്റും നോക്കുമ്പോൾ 18-20 വയസ്സുള്ള ചെറുപ്പക്കാർ      പലതരം വേഷങ്ങൾ അണിഞ്ഞ് വിലകൂടിയ ആഡംബരങ്ങളിൽ സ്വയം മതിമറന്ന് ജീവിക്കുന്നതാണ് നമുക്ക് ഇന്ന് കാണുവാൻ കഴിയുന്നത്.... ഇതിനിടയിൽ അവൻ 

വ്യത്യസ്ഥനായിരുന്നു... ഈ വ്യത്യസ്ഥത അവനെ കുറച്ചൊക്കെ  അടുത്തറിയാ വുന്നവർക്ക്  തോന്നുന്നതാണ്.. 

ആഡംബര വാഹനങ്ങളോ, വേഷഭൂഷാദികളോ അവന് സ്വന്തമായിരുന്നില്ല ... 

പറക്കമുറ്റാത്ത ആ കുട്ടിയുടെ മുഖത്ത്  നമ്മുടെ ദു:ഖങ്ങളെ  ആട്ടിപ്പായിക്കുവാൻ കഴിവുള്ള ഒരുതരം വശ്യവും നിഷ്കളങ്കവുമായ പുഞ്ചിരി ഞാൻ എന്ന് കാണുമ്പോഴും ഉണ്ടായിരുന്നു ... 

 

ആദ്യം കാണുമ്പോൾ ഒരു ബഹുമാനം ആണ് അവനോട് തോന്നിയിരുന്നത് .. 19 വയസ്സിൽ സർക്കാർ ജോലി .. തെറ്റില്ലാത്ത ശമ്പളം ... ആടംബരങ്ങളില്ലാത്ത ജീവിതം .. 

 

ജോലിയിൽ കയറാത്ത ദിവസങ്ങളിലും ഞാൻ പലപ്പോഴും അവനെ കണ്ടിട്ടുണ്ട് ... എപ്പോൾ കാണുമ്പോഴും പച്ചയിൽ കറുത്ത വരകളുള്ള ഒരു ഷർട്ടും നരച്ച്‌  ഉപേക്ഷിക്കാറായ  ഒരു ജീൻസും  ആയിരിക്കും അവന്ടെ വേഷം . 

 

പിന്നീടെപ്പോഴോ ഒരു സഹയാത്രികൻ പറഞ്ഞാണ് അവന്റെ വേദനയാർന്ന  ജീവിതത്തെക്കുറിച്ച്‌  ഞാനും എന്റെ സുഹൃത്തും അറിയുന്നത് . അതിനുള്ളിൽ തന്നെ ഞങ്ങൾ അവനെ "അനിയൻ കുട്ടൻ "എന്ന വിളിപ്പേരിൽ ഞങ്ങളുടെ സ്വന്തം അനിയനായി കണ്ടുതുടങ്ങിയിരുന്നു... 

 

ഇതാ അവന്റെ കഥ ........ 

 

അച്ഛൻ ksrtc ഡ്രൈവർ ആയി ജോലി നോക്കുമ്പോഴാണ് മരണപ്പെടുന്നത് .. നമ്മുടെ സർക്കാറിന്റെ നല്ല  മനസ്സ് കൊണ്ടും  ആ കുടുംബത്തിലെ മൂത്ത കുട്ടി എന്ന നിലയിലും  അവനു ജോലി കിട്ടി ... ksrtcയിൽ കണ്ടക്ടർ ആയി ..... 

 

ഈശ്വരാനുഗ്രഹം .... അങ്ങനെ പ്രതീക്ഷകൾ എല്ലാം തകർന്ന  ആ കുടുംബത്തിനു ഒരു കച്ചിത്തുരുംബായി അവൻ ... തന്റെ കൗമാര സ്വപ്നങ്ങളെ കാക്കിക്കുള്ളിലൊതുക്കി... സമപ്രായക്കാരായ കൂട്ടുകാരെ വഴിയിൽ  കാണുമ്പോൾ ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ അവൻ അഭിസംബോധന ചെയ്തു .... 

 

ഒരു അവികസിത ഗ്രാമത്തിന്റെ പുത്രൻ .... സ്വന്തം നാടിന്റെ എല്ലാവിധ നൈർമല്യവും അവനിൽ തെളിഞ്ഞ്‌  കണ്ടിരുന്നു... യാത്രക്കാരുടെ മനം കവരുന്ന പുഞ്ചിരിയുമായി അവൻ തന്റെ കാക്കിക്കുള്ളിലെ യാത്ര  തുടരുന്നു... എങ്ങോട്ടെന്നറിയാത്ത  ജീവിതത്തിന്റെ അനന്തമായ മറുകോണിനെ ലക്‌ഷ്യം വച്ച് ... 

 

 

ഞങ്ങളുടെ പ്രിയപ്പെട്ട "അനിയൻ കുട്ടൻ"

ഈശ്വരൻ അവന്റെ ജീവിതയാത്ര സഭലമാക്കട്ടെ എന്ന് നമുക്കും  പ്രാർഥിക്കാം ...... 

muthiyila kozhiyumbol

മുത്തിയില  കൊഴിയുമ്പോൾ 

 

തിരക്കുള്ള ഒരു പ്രവൃത്തി ദിവസം ... 

 

സമയം രാവിലെ 8.45... ബസ്സിൽ നല്ല ആളുണ്ടായിരുന്നു . ഓരോ സ്റ്റോപ്പ്‌ പിന്നിടുമ്പോഴും ആളുകളുടെ തിരക്ക് കൂടിക്കൊണ്ടിരുന്നു ... എവിടെനിന്നെന്ന്  ഓർമയില്ല ഒരു തമിഴ് കുടുംബം ബസ്സിൽ കയറി . ഒരു പനിനീർ പൂവിൻറെ നൈർമല്യമുള്ള സുന്ദരിയായ ഒരു പെണ്‍കുട്ടി. എതാണ്ട് 12 വയസ്സ് പ്രായം വരും . അവളും അമ്മയും മുത്തശശിയും മുത്തച്ചനും ആണ് കയറിയത് . കിലുക്കാംപെട്ടി പോലെ ചിരിമൊ ട്ടുകൾ വിതറിക്കൊണ്ട് അവൾ ബസ്സിൻറെ മുൻ സീറ്റിലേയ്ക്ക് നടന്നു . മുത്തശശിക്കും അമ്മയ്ക്കും ഇരിക്കാൻ ഇടം കൊടുത്ത് അവൾ സ്നേഹത്തോടെ ചിരിച്ചു . മുത്തശശി ഒതുങ്ങിക്കൊടുത്തു അവളെയും അവർ ഇരുത്തി . പാവം കുട്ടി അവൾ മെലിഞ്ഞിട്ടായിരുന്നു എങ്കിലും ഇരിക്കാൻ പാടുപെട്ടു . അമ്മ പറഞ്ഞു "ഞാൻ എണീറ്റ്‌ നിൽക്കാം നീ നേരെ ഇരുന്നോളു ".. ചിരിക്കുടുക്ക പോലിരുന്ന അവളുടെ മുഖം ആർത്തിരമ്പുന്ന കടൽ പോലെയായി ... 

എന്തിനവൾ അമ്മയോട് ദേഷ്യപ്പെട്ടു ???

അറിയില്ല .... 

അമ്മ വീണ്ടും വീണ്ടും പറയുമ്പോഴും അവളുടെ പ്രതികരണം തീക്ഷ്ണമായ ഒരു നോട്ടം മാത്രമായിരുന്നു ... 

പിന്നീടെപ്പോഴോ ആളുകൾ ഒഴിഞ്ഞപ്പോൾ അവരിരുന്ന സീറ്റിന് എതിരായി ഒഴിഞ്ഞ ഒരു സീറ്റ്‌ കണ്ടു... മിട്ടായി കണ്ട് കൊതി വന്ന ഒരു ബാലികയെപ്പൊലെ അവൾ ആ സീറ്റിലേക്ക് ചാടിയിരുന്നു . 

ഒരുപാട് നേരം പിന്നിലേക്ക് അവൾ തിരിഞ്ഞ് നോക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു... 

എന്തിനായിരുന്നു അതെന്ന് മനസ്സിലായത് അവളുടെ മുത്തച്ചൻ വന്ന് അടുത്തിരുന്നപ്പോഴാണ്‌...കൊഞ്ഞലോടെ അവൾ കഥകൾ പറയാൻ

മുത്തച്ചനെ ശല്യം ചെയ്തുകൊണ്ടേ ഇരുന്നു... മുത്തച്ചൻ അവളുടെ തലമുടിയിൽ വിരലോടിച്ചുകൊണ്ട് കഥകൾ   പറഞ്ഞു .... 

 

ഇന്നത്തെ തിരക്കുപിടിച്ച ഓട്ടത്തിനിടയിൽ വൃദ്ധരായ മാതാപിതാക്കളെ വൃദ്ധസദനതിന്റെ 4 ചുവരുകൾക്കുള്ളിൽ തളച്ചിടുന്ന എല്ലാവരും ഒന്നോർക്കുക .... നിങ്ങളുടെ കുട്ടികൾക്ക് നഷ്ടമാവുന്നത് പഴമയുടെ മധുരമർന്ന മൂല്യങ്ങളാണ്... ഒരിക്കൽ നിങ്ങളും ഈ അവസ്ഥയിലെത്താം... "പച്ചിലകൾ ചിരിക്കരുത് മുത്തിയില കൊഴിയുമ്പോൾ ..... "